Eerste week in de kliniek
Door: Elsbeth Folbert
Blijf op de hoogte en volg Elsbeth
18 Maart 2014 | Malawi, Rumphi
Hallo!
Dat ik deze derde blog vanuit NL zou schrijven had ik vorige week niet verwacht. Donderdagmorgen zijn we om 5 uur geland op Schiphol. De reden van onze terugkomst is erg verdrietig, de opa van Karins is plotseling overleden. Komende woensdag hopen we om 20.40 weer te in het vliegtuig te stappen naar Malawi. Dankzij de goede en fijne hulp van Jorrit en Hilde was de reis gauw gepland en hoefden we zelfs niet met het openbaar vervoer naar het vliegveld!
Nadat we de eerste week in het ziekenhuis stage hebben gelopen, wat ik in mijn vorige blog heb beschreven, zijn we de tweede week in de kliniek begonnen. We beginnen elke werkdag met een dagopening om 7 uur samen met de kinderen van de basisschool en medewerkers van Matunkha. De kinderen beginnen met zingen en klappen, vervolgens wordt er gebeden en een bijbel verhaal vertelt. Daarna begint de echte werkdag. De eerste dag was meteen ontzettend druk, er werden namelijk aids remmers uitgedeeld. De hele ochtend waren er mensen die door Hilde(de Nederlandse verpleegkundige) gezien moesten worden. Ik kreeg meteen het gevoel dat ik in een dokterspraktijk was beland! Er kwamen mensen met allerlei klachten, van hoofdpijn tot een ontstoken wond op de voet. Soms word de kliniek door de mensen gezien als een ziekenhuis, wat niet de bedoeling is. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik die mensen wel begrijp, in het ziekenhuis moeten ze eerst erg lang wachten en moeten sommige mensen een stuk langer lopen (ligt er natuurlijk aan waar ze wonen). Ook heeft Hilde écht aandacht en tijd voor de patiënt, wat helaas in het ziekenhuis wel anders is… Toch helpt Hilde de mensen die dan in de kliniek komen wel, bijvoorbeeld omdat ze weet dat er in het ziekenhuis vaak al een antibioticakuur wordt voorgeschreven bij alleen een verkoudheid! ’s Middags zijn we zelfs nog op outreach geweest, dat houdt in dat we met Hilde de patiënten thuis gaan bezoeken. Het werkgebied van Matunkha is opgedeeld in 18 CBO’s (community's). Per CBO zijn er een aantal vrijwilligers die zich inzetten voor hun community. Eén van de taken van de vrijwilligers is om op bezoek te gaan bij de zieke patiënten. Wanneer het niet goed gaat of vragen hebben kunnen ze Hilde bellen. Die middag zijn we op bezoek geweest bij een vrouw met baarmoederhalskanker. Toen we bij het huis aankwamen was er niemand te bekennen. Vervolgens zijn we naar het huisje ernaast gelopen, waar ook familie van de vrouw woonde. Na een ‘onderzoek’ en samen gebeden te hebben zijn we weer terug gegaan. Via de vrijwilliger hadden we begrepen dat het erg slecht met haar ging, wat gelukkig bleek mee te vallen. Donderdag was het Palliative Care day, er kwamen een aantal palliatieve cliënten (die mensen kunnen niet meer genezen) met de vrijwilliger een dagje op bezoek in de kliniek. Ze worden gezien door Hilde, krijgen eten en er is tijd voor een spelletje en creatieve activiteit. Aan het eind van de dag mochten we mee met de auto een cliënt naar huis brengen. Onderweg, achterin de laadbak van de jeep, hebben we enorm genoten van het mooie landschap. Dat de wegen anders waren dan in NL wist ik al wel, maar toen we echt de community's ingingen merkte ik door het gehobbel pas hoe slecht ze echt waren! De rest van de week hebben we nog wat ziektebeelden uitgezocht en zijn we nog een paar keer mee geweest op outreach. Kortom, het was een geweldige en ontzettend leerzame week!
Daarnaast hebben we ook nog andere dingen gedaan. Omdat de kinderen en ook sommige andere mensen geen Engels spreken hebben we een taalles gehad van een vrouw die ook op Matunkha Centre woont. Dit was ontzettend leuk aangezien ze ook dingen van de cultuur erbij vertelde. Als we weer terug zijn gaan we gauw onze tweede les plannen waar nog niet van gekomen was voordat we naar NL gingen. Ook zijn we in Rumphi naar een kerk geweest. We zijn de eerste kerk die we zagen binnen gegaan. Daar werden we door verschillende mensen hartelijk welkom geheten. We hebben gehoord dat de mensen ontzettend mooi kunnen zingen. De preek was moeilijk te volgen in het Afrikaans Engels. Officieel zou de dienst tot 10 uur duren, maar het was al over elven toen het nog niet afgelopen was. Verder zijn we nog met Hilde en haar jongens, een Amerikaans stel als verassing en afscheid voor Benny naar Vwaza geweest. Daar hebben we olifanten van heel dichtbij en een hele groep wat verder weg en heel veel aapjes gezien! Omdat we er overdag waren, zaten de nijlpaarden onder water. Ook is er een koe doodgegaan op Matunkha, toen deze was opengesneden om de doodsoorzaak te achterhalen hebben wij meteen een anatomielesje gehad van Hilde. Ook al zag het er wel een klein beetje vies uit, het was ook ontzettend mooi om alle organen in het echt te zien! Toen we op een avond terugliepen vanuit het restaurant naar ons huisje hebben we ook een echte slang gezien en gedood! Hoewel het geen grote was kan ik wel zeggen dat ik een slang heb gezien!
Iedereen trouwens erg bedankt voor de leuke reacties!! Ik vind het erg leuk om de reacties te lezen!! De volgende blog hoop ik weer vanuit Malawi te schrijven. Ook kunnen we dan hopelijk zelf onze blog plaatsen (en hoeft het niet via een omweg, nog bedankt Eline voor het plaatsen van de vorige blog), aangezien er waarschijnlijk deze week snel internet komt op Matunkha. Maar de mensen doen alles op een Afrikaans tempo, dus eerst zien, dan geloven… Maar ik heb goede moed!
Groetjes Elsbeth
Dat ik deze derde blog vanuit NL zou schrijven had ik vorige week niet verwacht. Donderdagmorgen zijn we om 5 uur geland op Schiphol. De reden van onze terugkomst is erg verdrietig, de opa van Karins is plotseling overleden. Komende woensdag hopen we om 20.40 weer te in het vliegtuig te stappen naar Malawi. Dankzij de goede en fijne hulp van Jorrit en Hilde was de reis gauw gepland en hoefden we zelfs niet met het openbaar vervoer naar het vliegveld!
Nadat we de eerste week in het ziekenhuis stage hebben gelopen, wat ik in mijn vorige blog heb beschreven, zijn we de tweede week in de kliniek begonnen. We beginnen elke werkdag met een dagopening om 7 uur samen met de kinderen van de basisschool en medewerkers van Matunkha. De kinderen beginnen met zingen en klappen, vervolgens wordt er gebeden en een bijbel verhaal vertelt. Daarna begint de echte werkdag. De eerste dag was meteen ontzettend druk, er werden namelijk aids remmers uitgedeeld. De hele ochtend waren er mensen die door Hilde(de Nederlandse verpleegkundige) gezien moesten worden. Ik kreeg meteen het gevoel dat ik in een dokterspraktijk was beland! Er kwamen mensen met allerlei klachten, van hoofdpijn tot een ontstoken wond op de voet. Soms word de kliniek door de mensen gezien als een ziekenhuis, wat niet de bedoeling is. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik die mensen wel begrijp, in het ziekenhuis moeten ze eerst erg lang wachten en moeten sommige mensen een stuk langer lopen (ligt er natuurlijk aan waar ze wonen). Ook heeft Hilde écht aandacht en tijd voor de patiënt, wat helaas in het ziekenhuis wel anders is… Toch helpt Hilde de mensen die dan in de kliniek komen wel, bijvoorbeeld omdat ze weet dat er in het ziekenhuis vaak al een antibioticakuur wordt voorgeschreven bij alleen een verkoudheid! ’s Middags zijn we zelfs nog op outreach geweest, dat houdt in dat we met Hilde de patiënten thuis gaan bezoeken. Het werkgebied van Matunkha is opgedeeld in 18 CBO’s (community's). Per CBO zijn er een aantal vrijwilligers die zich inzetten voor hun community. Eén van de taken van de vrijwilligers is om op bezoek te gaan bij de zieke patiënten. Wanneer het niet goed gaat of vragen hebben kunnen ze Hilde bellen. Die middag zijn we op bezoek geweest bij een vrouw met baarmoederhalskanker. Toen we bij het huis aankwamen was er niemand te bekennen. Vervolgens zijn we naar het huisje ernaast gelopen, waar ook familie van de vrouw woonde. Na een ‘onderzoek’ en samen gebeden te hebben zijn we weer terug gegaan. Via de vrijwilliger hadden we begrepen dat het erg slecht met haar ging, wat gelukkig bleek mee te vallen. Donderdag was het Palliative Care day, er kwamen een aantal palliatieve cliënten (die mensen kunnen niet meer genezen) met de vrijwilliger een dagje op bezoek in de kliniek. Ze worden gezien door Hilde, krijgen eten en er is tijd voor een spelletje en creatieve activiteit. Aan het eind van de dag mochten we mee met de auto een cliënt naar huis brengen. Onderweg, achterin de laadbak van de jeep, hebben we enorm genoten van het mooie landschap. Dat de wegen anders waren dan in NL wist ik al wel, maar toen we echt de community's ingingen merkte ik door het gehobbel pas hoe slecht ze echt waren! De rest van de week hebben we nog wat ziektebeelden uitgezocht en zijn we nog een paar keer mee geweest op outreach. Kortom, het was een geweldige en ontzettend leerzame week!
Daarnaast hebben we ook nog andere dingen gedaan. Omdat de kinderen en ook sommige andere mensen geen Engels spreken hebben we een taalles gehad van een vrouw die ook op Matunkha Centre woont. Dit was ontzettend leuk aangezien ze ook dingen van de cultuur erbij vertelde. Als we weer terug zijn gaan we gauw onze tweede les plannen waar nog niet van gekomen was voordat we naar NL gingen. Ook zijn we in Rumphi naar een kerk geweest. We zijn de eerste kerk die we zagen binnen gegaan. Daar werden we door verschillende mensen hartelijk welkom geheten. We hebben gehoord dat de mensen ontzettend mooi kunnen zingen. De preek was moeilijk te volgen in het Afrikaans Engels. Officieel zou de dienst tot 10 uur duren, maar het was al over elven toen het nog niet afgelopen was. Verder zijn we nog met Hilde en haar jongens, een Amerikaans stel als verassing en afscheid voor Benny naar Vwaza geweest. Daar hebben we olifanten van heel dichtbij en een hele groep wat verder weg en heel veel aapjes gezien! Omdat we er overdag waren, zaten de nijlpaarden onder water. Ook is er een koe doodgegaan op Matunkha, toen deze was opengesneden om de doodsoorzaak te achterhalen hebben wij meteen een anatomielesje gehad van Hilde. Ook al zag het er wel een klein beetje vies uit, het was ook ontzettend mooi om alle organen in het echt te zien! Toen we op een avond terugliepen vanuit het restaurant naar ons huisje hebben we ook een echte slang gezien en gedood! Hoewel het geen grote was kan ik wel zeggen dat ik een slang heb gezien!
Iedereen trouwens erg bedankt voor de leuke reacties!! Ik vind het erg leuk om de reacties te lezen!! De volgende blog hoop ik weer vanuit Malawi te schrijven. Ook kunnen we dan hopelijk zelf onze blog plaatsen (en hoeft het niet via een omweg, nog bedankt Eline voor het plaatsen van de vorige blog), aangezien er waarschijnlijk deze week snel internet komt op Matunkha. Maar de mensen doen alles op een Afrikaans tempo, dus eerst zien, dan geloven… Maar ik heb goede moed!
Groetjes Elsbeth
-
18 Maart 2014 - 10:46
Hanneke:
Hoi Elsbeth.........
Wat beleeft jij veel zeg..zou niets voor mijn zijn...maar vind het super mooi om te lezen..
Wens jullie weer een goede vlucht ...en tot de volgende blog..
Groetjes Herman & Hanneke -
18 Maart 2014 - 11:17
Marleen:
Stiekem steekt er een tikkeltje jaloezie de kop op hier.
Het lijkt me een enorme belevenis voor je, die naast ontzettend leerzaam ook erg indrukwekkend is.
Wat een verschillen dan, hier in NL en daar.
Voor morgen een goede reis en ik wens je nog een hele fijne en leerzame tijd toe.
Liefs,
Marleen -
18 Maart 2014 - 12:09
Berdien:
Ha Els!
Weer een mooi verhaal! Zo enthousiast dat ik er ook graag een kijkje wil nemen. Al dat bloedige hoef ik da alleen niet te zien;-)
Fijn dat jullie zoveel kunnen betekenen voor de mensen daar.
Ik wens jullie heel veel succes en een goede reis terug.
Liefs Berdien -
18 Maart 2014 - 14:52
Henny:
hai Elsbeth weer een mooi verhaal je neemt ons echt mee mooi is dat .
Voor morgen een voorspoedige reis !!.
Alle goeds toegewenst
-
19 Maart 2014 - 23:05
Dinand En Anita:
Lieve Elsbeth,
Als het goed is zit jij inmiddels weer in het vliegtuig richting Malawi, en we hopen natuurlijk dat je weer veilig en gezond op plaats van bestemming aankomt. Je hebt weer een heel mooi verhaal geschreven en de foto's zijn ook leuk. Wat lijken jullie trouwens veel op elkaar....jullie konden ook wel zussen zijn ! Fijn dat we ook nog even van jou anatomieles konden "meegenieten" ! Hopelijk kunnen jullie verder zonder bijzonderheden jullie stage voortzetten, want dit zijn natuurlijk heel moeilijke dingen om te ervaren als je zover bij je familie vandaan zit....wens Karin maar veel sterkte van ons om dit verlies te kunnen dragen. We zien uit naar je volgende blog....
Groetjes van Dinand, Jedidja, Matthias en Anita -
21 Maart 2014 - 09:47
Albert En Roefie:
hallo Elsbeth
jullie hebben al heel veel meegemaakt in korte tijd drie keer een lange vlucht
en daar in malawi is toch wel even wat anders dan bij ons in het rijke nederland
wat een verschil in leven is wel een hele ervaring hoe dat allemaal toegaat
die olifanten en apen als je die zomaar ziet lopen wel heel bijzonder
we wensen jullie verder een goede tijd toe
groeten van Albert en Roefie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
