Warme hart van Afrika

Afgelopen week hebben we de laatste training in een school gegeven. Ik kijk met veel plezier terug op de trainingen waarvan wij ook 2 onderdelen mochten verzorgen. Ik heb er ontzettend veel van geleerd, niet alleen van het presenteren opzich, maar ook dat je je presentatie op de doelgroep moet afstemmen. Dat was in het begin erg wennen, maar was ergens ook wel erg leuk om zulke praktische en vooral eenvoudige voorbeelden te gebruiken! Donderdag hebben we een nieuwe huisgenootje gekregen, een ontzettend aardig Belgisch meisje! Helaas blijft ze niet zo lang en hoopt ze volgende weer alweer weg te gaan. Het leuke is dat we gewoon Nederlands kunnen praten! Ook is het ons eindelijk gelukt om contact te krijgen met een Malawiaans meisje die we in de kerk hadden ontmoet. We hebben een keer afgesproken wat erg leuk was!
Zaterdag zijn we al vroeg op stap gegaan met als doel om Livingstonia te bezoeken. Livigstonia is een stadje op een berg dicht bij het meer. We zijn vol te voet en met veel goede moed aan onze klimtocht begonnen. Er gaan niet veel auto’s naar boven, een paar per dag. We hadden al afgesproken dat wanneer er een auto komt we mee gaan en anders gaan we gewoon naar boven lopen. Omdat het een slingerweg is, is het voor mensen die lopen sneller om de verkorte paadjes te nemen. Hoe hoger we kwamen hoe mooier het uitzicht werd en hoe trotser we werden bij het zien van de afstand die we afgelegd hadden. Onderweg werden we verrast met prachtige watervallen (het enige positieve aan de regen). Ook hebben we de grootste waterval van Malawi, 160 meter, gezien! Wij hebben ook zoveel mogelijk geprobeerd de verkorte paadjes te nemen, zo zagen we aan het eind een klein paadje waar we in zijn gegaan. Deze bleek wel erg lang te zijn en we kwamen helaas niet meer op de goede weg uit… Dus na een mooie omweg hebben we een man gevraagd waar de lodge was waar we wilden overnachten. Die allerbeste man heeft ons een meer dan een uur laten lopen naar de lodge wat achteraf nog geen 5 minuten lopen was geweest… Maar goed we waren bij de lodge en dachten lekker te kunnen douchen en eten en in bed te kruipen. Toen ons daar werd vertelt dat alles vol zat begonnen we toch wel even te zweten (niet dat we dat nog niet deden na een hele lange wandeling), aangezien het al 4 uur was ondertussen. Gelukkig hadden ze even rondgebeld en bleek in een lodge dichtbij nog wel plek te zijn. Na een halfuurtje lopen konden we écht wat eten en een douche nemen. De terugweg hebben we gewacht op een auto, we waren te lui om ook nog weer naar beneden te lopen, terwijl het ook nog eens regend. Tijdens deze 70 minuten lange reis met een oude auto begon m’n hart soms wel iets harder te kloppen omdat de wegen soms wel erg stijl waren en de bochten wel erg haaks en je wel erg ver naar beneden kon kijken naast de weg… Maar we hebben het allemaal overleeft en werden na veel regen verrast met een heerlijk zonnetje aan het strand! Dachten we alles wel gehad te hebben werden we bij een roadblock door de mannetjes van de immigration uit de minibus gehaald, we moesten ons paspoort laten zien. En ja grote problemen, ons visum was de dag ervoor verlopen. We hadden gebeld met iemand van de immigration office en hadden afgesproken dat we dinsdag of woensdag mochten komen. Maar dat maakte die mensen daar niets uit en voordat we het wisten stonden niet alleen wijzelf, maar ook onze tassen buiten het busje en ging het busje verder. Daar sta je dan met allemaal erg ‘aardige’ mensen om ons heen die niet eens meer wat tegen je zeggen, maar weggaan mocht ook niet. We hebben toen degene maar opgebeld die tegen ons had gezegd dat het goed was dat we later kwamen en hij vertelde dat we ons geen zorgen hoefden te maken. Nou, toen de mannetjes dat hoorden werd ons even goed duidelijk gemaakt dat we ons toch wel heel veel zorgen moesten maken omdat we zo de gevangenis in konden. En dan wordt Malawi het warme hart van Afrika genoemd, hmmm we zijn het hier niet helemaal meer mee eens. Maar eerlijk is eerlijk, de meeste mensen zijn heel erg aardig, dat bleek toen de taxichauffeur ons binnen de poorten van Matunkha heeft afgezet zodat we niet hoefden te lopen in het donker, want door al het gedoe onderweg was het wel iets later geworden. De volgende dag zijn we meteen maar naar de immigration office in Mzuzu gegaan, weer met een minibusje. We hebben er onderhand genoeg ervaring mee en kijken ook niet meer gek op als de chauffeur of z’n assistent, die constant uit het raam hangt om goed op te letten of er nog meer mensen aan de kant van de weg staan die meewillen, bij een roadblock de agent heel vriendelijk even een hand geeft achter het busje.

Op het moment zijn we ons aan het voorbereiden op onze werkzaamheden na het vertrek van Hilde volgende week woensdag! We gaan nog een onderzoek doen in de communities om erachter te komen wat de ervaringen van de naaste van overleden patiënten zijn na het ontvangen van palliatieve zorg. Daarvoor hopen we op stap te gaan en de naasten van overleden patiënten te interviewen. Ook hopen we de voorlichting te geven over tandenpoetsen op de basisschool van Matunkha. Daarnaast mogen we zelfstandig de patiënten thuis bezoeken, een hele uitdaging! Maandag hopen we voor het eerst alleen te gaan, natuurlijk wel met een vertaler en eventueel een vrijwilliger uit de community. Maandag hopen we naar een man te gaan waar we vorige week donderdag ook zijn geweest. Deze man lust graag een glaasje alcohol en een sigaretje maar was nu onder andere uitgedroogd, anemisch, had een harde buik met pijnklachten, benen zagen oedemateus en had vorige week nog bloed overgeven. Erg zwak dus, waardoor we voor de tweede keer die week de auto als ziekenauto gebruikt hebben en de man bij het ziekenhuis hebben afgezet. Aangezien we gisteren toch in het ziekenhuis waren om wat andere dingen te regelen wouden we ook even bij hem kijken. Bleek hij alweer naar huis te zijn gestuurd met advies te stoppen met drinken en roken en goed te eten, waarna hij weer mag terugkomen. Nu aan ons de schone taak deze man te begeleiden de komende weken! We gaan een plan maken en maandag op bezoek om het plan met familie, vrijwilliger en hemzelf te bespreken. Verder komt er elke dinsdag een verpleegkundige uit het ziekenhuis om in de kliniek te werken waarbij wij mogen ondersteunen. En niet te vergeten de palliative care day die we gaan organiseren! Kortom, nog genoeg te doen dus ik vermaak me de laatste paar weken nog wel! En als we ons wel zouden vervelen kunnen we genoeg kinderen blij maken met een bellenblaas, maar vervelen zit er gelukkig niet in!
Nogmaals bedankt voor de kaartjes die ik gekregen heb, mijn muur wordt steeds voller! :D

xx