Aftellen

Wat gaat het snel, eigenlijk té snel… Over precies twee weken vertrekken we alweer naar Nederland. Maar het is het ook wel heeel erg fijn om Tom weer een dikke knuffel te kunnen geven…En om nog maar flink te genieten van de laatste weken hier zijn we afgelopen weekend weer lekker naar het lake geweest en het was weer geweldig! Een aantal jongens dachten echt dat wij iets magisch over ons hadden omdat we konden drijven, daarom hebben we ze maar zwemles gegeven. In ruil daarvoor kregen wij dansles, maar hoe de mensen hier dansen krijg ik noooooit voor elkaar! We hebben op het strand lang genoeg naar dansende mensen kunnen kijken omdat er een groep van een kerk was die een dvd aan het opnemen waren. Ook begin ik al te wennen aan het slapen in een tentje;)
Vorige week hebben we de allerleukste stagebegeleider die ik ooit heb gehad met haar familie uitgezwaaid. Ze zijn met verlof naar Nederland, we missen ze wel, het is ineens een stuk stiller! Het voordeel hiervan is dat we nu in hun huis mogen wonen. En dat bevalt heel erg goed, we genieten van de ruimte en de mooie tuin en het mooie uitzicht vanaf het balkon. Het laatste weekend zijn we samen naar de kerk geweest. Het was een hele kleine kerk en Jorrit mocht de preek houden. Verder werd er veel gezongen en gedanst zoals in alle kerken hier. Maar als ik dit kerkje vergelijk met een kerk in Nederland is het verschil wel heel erg groot. De kinderen zaten achterin op de grond en er stonden een paar kleine ‘bankjes’. Er was geen orgel, maar wel een klein jochie die drumde op een djembe en dat klonk goed!
In de kliniek moesten we het doen met een verpleegkundige uit het ziekenhuis. En ach, dat heeft ook wel weer wat om te zien hoe zij het aanpakt. Maar ze deed prima haar werk! Alleen het vervelende is dat zij de taal kan spreken waardoor wij het wat minder volgen omdat ze niet alles helemaal letterlijk vertaalde. Hoewel weer onderhand steeds meer woordjes van deze taal leren kunnen we het nog lang niet volgen, want het is en blijft een moeilijk brabbeltaaltje! Maar volgende keer pakken we het anders aan zodat we wel alles letterlijk kunnen volgen. Ook zijn we voor ons onderzoek op stap geweest. We zijn bij familie van overleden patiënten geweest die zorg hebben ontvangen van Matunkha. We hebben degene die gezorgd heeft voor de patiënt vragen gesteld over de ervaringen van de geleverde zorg, of de pijn onder controle was ed. Het was een uitdaging om ervoor te zorgen dat de mensen eerlijke antwoorden geven omdat de mensen hier vanuit de cultuur gewend zijn antwoorden te geven die de ander graag wil horen. Maar het viel ons heel erg mee, we kregen hele eerlijke antwoorden, ook aandachtspuntjes werden benoemd! Maar tot nu toe is iedereen heel erg positief over de geleverde zorg, vooral ook erg dankbaar. ‘Het laat ons echt mens zijn’ en ‘doorgaan met dit werk’ waren onder andere antwoorden. Fijn voor Hilde om te horen dat het ontzettend gewaardeerd wordt! En hoewel het echt taboe is in Malawi om te zeggen dat de dood dichtbij komt, blijkt dat de dichtbij staande familie dit wel erg waardeert wanneer wij eerlijk zijn hierover. Afgelopen woensdag zouden we eigenlijk naar een CBO boven op een berg gaan. Maarja, we zijn nog steeds in Afrika en dan kan het zomaar zijn dat het ineens niet door gaat. Nu hopen we komende woensdag te gaan. Woensdag ochtend hoorden we ook dat het donderdag public holiday was, wat betekend dat iedereen vrij heeft. Achja, dan het tandenpoetsproject wat gepland stond voor die dag ook maar verzetten. Maar we hebben wel lekker wat voor school kunnen doen en lekker gerelaxd. Ondertussen zijn we ook bezig met de nodige voorbereidingen voor de palliative care day van aanstaande donderdag die we aan het organiseren zijn. De patiënten, nurse en fysiotherapeut moesten uitgenodigd worden en we zijn aan het brainstormen voor een activiteit!
Omdat we iedereen op het centrum steeds beter leren kennen, krijgen we steeds leukere contacten. Het nadeel hiervan is dat het lastiger word om straks weer afscheid te moeten nemen van al de aardige mensen hier. Daar staat natuurlijk tegenover dat er in Nederland ook genoeg leuke, aardige mensen zijn!! We gaan deze laatste twee weekjes nog maar lekker genieten van de witte boterhammen met pindakaas, jam en honing. En niet te vergeten van de nsima. We zijn erachter gekomen dat het best te eten is en het ook wel leuk is om met je handen te eten. Iemand uit het restaurant heeft al beloofd ons nsima te leren koken zodat we het in Nederland ook nog kunnen eten. Maar ik blijf de nasi toch wel een stuk lekkerder vinden… Het wordt straks nog weer afkicken om niet meer elke dag in een restaurant te eten! Verder zijn hebben we stofjes gekocht en zijn we daarmee naar de tailor gegaan om er jurkjes van te laten maken. Dus nu ga ik ook gekleed in een Afrikaans jurkje! ;) In town zitten genoeg tailors met een voor ons ouderwets naaimachinetje aan de kant van de weg. En omdat we vaak te lui zijn om terug te lopen nemen we de fiesttaxi, wat altijd weer een belevenis is. Er staat een groep van 10 jongens met hun fiets te wachten die je allemaal wel graag een lift willen geven… Dan maar kiezen wie de fiets het mooist versiert heeft want dat kunnen sommigen wel!
Volgende keer hoop ik te vertellen hoe het was om voorlichting te geven over tandenpoetsen op de school en de verdere belevenissen van deze week!

Liefs !